23. април 2016. 20.39.02 CEST
Srpsko vajarstvo, za razliku od srpskog slikarstva ima potpuno drugačiji put jer,
slobodno se može reći nije ni postojalo do polovine 19. veka. Do tada, ako se
izuzme crkvena ornamentika i narodna plastika, skulptura u užem smislu te reči
nije ni postojala. Jedan od osnovnih uzroka se može naći i u potpuno drugačijem
stavu pravoslavne crkve u odnosu na katoličku, jer pravoslavna crkva nije
odobravala skulpture svetaca, scena iz biblije i drugih religioznih tema, pa se,
skulptura postepeno pojavljuje tek sa jačanjem svetovnog, građanskog društva i
njegovim većim uplivom i u umetnost.
Istorija srpskog vajarstva - skulpture počinje tek krajem 19. veka i početkom 20.
veka i to pod uticajem akademizma ili neoklasicizma, romantizma, realizma,
verizma i simbolizma - i početaka nečeg što se može naslutiti
kao impresionističko, rodenovsko ili secesionističko shvatanje u skulpturi.
Prva i druga decenija 20. veka donose, samo relativne novine, a treća donosi
bitne pomake promene - „konstruktivno“ i „sintetično“ poimanje skulpture i
pokušajeavangardizama. Četvrta decenija donosi intimizam, realizam i
socijalnu umetnost. Peta decenija je doba socijalističkog „angažovanog
realizama“, a posle 1950. godine nastaje konceptualni prelom - novo doba srpske
skulpture.
Srpsko vajarstvo, za razliku od srpskog slikarstva ima potpuno drugačiji put jer,